Имав другар за себе,кој беше секогаш до мене,
кога ми требаше ми беше,повеќе од брат,родител
никој неможеше да ме свати,само тој,беше оној
во кој имав надеж секогаш,и така беше,но еден ден,

животот го донесе своето чедо,од небото тука,
како секоја песна,што има крај,и нашето заврши тогаш
еден лош збор ни ги затвори сите врати,останав потполно сам,
во темнина,тажен со денови,и денес уште така,

покрај јас,уште и тој,има проблеми дома,со својте бро,
незнам,дали би гледал стил,или карактер,сепак другарот,
го бирам јас,а не мојот родител,но таму не беше така,
секогаш обратното победува,а ти остануваш сам брат,

нема надеж,јас сум бил лош,а стилот што ми е таков,уличен,
и малку смеен,нема врска,тоа со моето место во семејството,
израснав без татко,мајками беше маж о жена одеднаш,
но тој имаше се,и пак како јас,остана сам,како бездомник,

а денес,муабетот е на друга страна,стана толку суров,
што е спремен да ја вкуси дрогата,секој ден пијан се враќа,
во куќата,се прашувам,каде ли,му отиде на детево Главата ??

но пак сеуште го гледам со поглед ладен,и несакам да вречам
би бил другар,кога би се вратил во нормала,а нормално е тоа,
кога изгубиш некој,да ти гнила кожата....


Real storyy :S :S :S ...

не разбрав баш што е вистинска приказна, не го разбрав текстот...а и рима не е лошо да ставиш...?
почит
мир!