Сега бозем си опоравил, па мислиш ти е подобро,
ако си заборавил, на срањето, не значи дека поминало,
имало, и ќе има тешки моменти, на ленти слушаш,
приказни тажни, а живееш уште потажно,
се тешиш, се заминало, а се станува полажно,
ти тонеш, се во повлажно,
и пожално, и понижно,
и сепак скришно се даваш,
кога немаш веќе каде,
отануваш, ти сам во собата,
ќошот по`нува да јаде,
убива болното искуство,
но надешта те држи цврст,
спремен да плачеш и со среден прст,
само да промениш нешто, што е не променливо,
сакаш да замениш, болка со исполнетост, но тоа е не заменливо,
ти звучам песимистички?
ма нека звучам како сакаш,
те боли вистината, па почнуваш да какаш,
ИЗВИНИ што ти ја кршам илузијата,
само со искреност те полна,
не мора ни да спомнам, колку си блиску до дното,
плукни во имагинарното, тоа нека биде мото,
во грото народ, ти си ништо, ебена точка,
знам не би сакал, но е така,
кога те гледам вака, знај и мене ми е мака,
имаш љубов за сите, а чувствуваш, никој те те сака,
подадена рака, само од корист, ништо повеќе,
пријателите се маски, даски кршиш, паѓаш,
и никој до тебе,
ОТВОРИ ОЧИ...
не е подобро, и не си се опоравил,
ако си заборавил на сранјето, не значи дека поминало...